ជំនឿ៖ តើទៀនកាល ប្រើនៅពេលណា? ហើយមាន ប្រវត្តិរឿងរ៉ាវយ៉ាង ដូចម្តេចខ្លះទាក់ទងនឹង ទៀនកាលនេះ? តាមជំនឿចាស់ៗបុរាណ តែងមានទម្លាប់ប្រើ ទានកាលនៅពេលដែលមាន មនុស្សជិតស្លាប់ ទៀនកាលនិង ចង្កៀងកាល មានអត្ថន័យថា បើមនុស្សណា ជិតស្លាប់ គេត្រូវតែធ្វើទៀនកាល អុជឲ្យដើម្បីឲ្យខ្មោចនោះ បានពន្លឺ សម្រាប់បំភ្លឺផ្លូវ ទៅរកឋានសុខ។
ចូលរួមជាមួយពួកយើងក្នុង Telegram ដើម្បីទទួលបានព័ត៌មានរហ័ស
ជាក់ស្តែងជំនឿ ក្នុងការប្រើប្រាស់ទានកាលនេះ ក៏មានប្រវត្តិរឿងបែបនេះ ផងដែរថា៖ កាលពីអតីតកាល មានបុរសម្នាក់ ជាមនុស្សត្រឹមត្រូវណាស់ បើទៅកាន់ទីជំនុំ ចំណោម ឯណា គេឯងតែងរាប់រក ទុក្ខជាមនុស្សមានប្រាជ្ញា ជាអ្នកដឹងខុសត្រូវ។ អ្នកនៅភូមិ ផងរបងជាមួយ បើមានការអ្វីធំដុំ គេតែងអញ្ជើញបុរសនោះមកជា ប្រធានដើម្បីសួរ ជាយោបល់ឲ្យជួយ អារកាត់រឿងដែល ជាប់ជុំពាក់ស្មុគស្មាញ ។
ថ្ងៃមួយ ក្នុងរដូវប្រាំង មាណពបបួលបុរស២ នាក់ទៀត ដែលនៅផ្ទះក្បែរគ្នា ទៅរក ឃ្មុំ យកក្រមួន និងទឹកមកលក់ ដើម្បីបំពេញសេចក្តី ខ្វះខាតក្នុងគ្រួសារ ។ បុរសទាំង២ នាក់នោះ ក៏ស្រុះស្រួល សុខចិត្តទៅជាមួយគា្ន តែបណ្តាអ្នកទាំង ២ នាក់នោះ ម្នាក់ជាមនុស្សដែល ស្តាប់បង្គាប់ ឯអ្នកមួយទៀត ជាមនុស្សដែលរឹងរូស មិនសូវចេះស្តាប់បង្គាប់ និងមិនសូវចេះ ត្រង់ត្រាប់ស្តាប់ពាក្យ ប្រៀនប្រដៅទេ។
លុះដើរដល់ព្រៃ ឃើញខ្ទមអ្នកតាមួយដែល ពួកថ្មើរព្រៃតែងបូជា ដើម្បីសុំបើកព្រៃ រួចទើបចូលទៅ។ លុះមកដល់ ជិតកន្លែង អ្នកតានោះ ទើបអ្នកទាំង៣ នាក់នាំគ្នាធ្វើ ជំរកឈប់សំរាកបន្តិចសិន យកកម្លាំង នឹងដើរទៅមុខទៀត។ ក្នុងថ្ងៃនោះ គេរកបានឃ្មុំមួយ សំបុកមានចំនួន១២ តម្លឹងហើយ ត្រលប់មកជម្រកវិញ នាំគ្នា ដាំបាយដុតត្រីបិរភោគ។ តែមុនពេលដែល ពួកគេបរិភោគ បានចាប់បាយនឹងត្រីខ្លះ ដាក់លើស្លឹកឈើ ថ្វាយអ្នកតាសុំ សេចក្តីសុខសប្បាយ នឹងសុំឲ្យ ទៅរកឃ្មុំបានប្រទះ ដូចក្តីប្រាថ្នា។ ឯបុរសម្នាក់ទៀតជា អ្នករឹងរូស នោះឃើញ ពីរនាក់សែនអ្នកតា ក៏នឹកក្នាញ់ ក្នុងចិត្តតែមិនចេញស្តី។
លុះព្រឹកឡើង មុននឹងចេញ ទៅរកឃ្មុំទៀត គេនាំគ្នា ដាំបាយស៊ីហើយ ចាប់បាយបេះត្រីដាក់ថ្វាយ អ្នកតាដូចថ្ងៃមុនទៀត ។ បុរសរឹងរូស ទើសចិត្តណាស់ ទ្រាំអត់ពុំបានក៏និយាយ គំរោះគំរើយថា (មិនដឹងជាថ្វាយស្អី ក៏ថ្វាយម៉្លេះទេ! ម្ហូបអាហារតិចផង យកទៅដាក់ចោលទៀត តើដាក់ឲ្យស្អីស៊ី? ) ថាហើយក៏ងើបដើរ ទៅយកបាយ រុកបញ្ចុកមាត់ អ្នកតា ហើយនិយាយបែប ចង់បញ្ជោះឲ្យ អ្នកដែលដាក់ថ្វាយនោះ ផងថា(ហ៍! ស៊ីទៅអ្នកតា! ពីមុនថាគេ មិនដាក់ដល់មាត់ ឥឡូវអញដាក់ ដល់មាត់ហើយ ម្តេចក៏មិនស៊ីទៅ ឃើញតែ ទុកចោលឲ្យ ស្រមោចរោម ម្តងនេះតែមិនស៊ី ឲ្យអញឃើញផងទេ លើកក្រោយ លែងឲ្យទៀតហើយ)។ អ្នកទាំង២ ឃើញបុរសនោះ ធ្វើមិនគប្បីក៏នៅស្ងៀម រួចបបួលគ្នា ចេញដំណើរទៅ ។ ក្នុងថ្ងៃនោះ គ្មានរកបានឃ្មុំ មួយសំបុកសោះ ព្រោះបុរសរឹងរូសនោះ រវល់តែចុកពោះរមួលខ្លួន ដើរមិនរួច មិនស្រាកស្រាន្តឡើយ ។ លុះដល់កម្លាំង កាន់តែតិចទៅ បុរសឈឺនោះ និយាយនឹងសម្លាញ់ទាំង២ថា៖ "ចូរឯងចែកក្រមួន មួយភាគផង ត្បិតខ្ញុំក៏ បានទៅរកជាមួយដែរ" ។
បុរស ២ នាក់ឆ្លើយថា "ឯងចង់បានក្រមួន យកមកធ្វើអ្វី បើឯង ជិតស្លាប់ ទៅហើយយ៉ាងនេះ” ។ បុរសឈឺនោះ ឆ្លើយវិញថា ខ្ញុំយកទៅបាន ឲ្យតែឯងចែក មកឆាប់ឡើង បើឯងមិនឲ្យខ្ញុំទេ តើខ្ញុំបានអ្វីបំភ្លឺផ្លូវ ចេញពីព្រៃនេះរួច។ ឮដូច្នេះ បុរស សម្លាញ់ទាំង ២ នាក់ក៏នាំគ្នាថ្លឹង ក្រមួនចែកជា៣ ភាគស្មើគ្នា ហើយយកស្លឹកឫស្សី ងាប់ប្រវែងបង្គុយលលក ធ្វើជាប្រឆេះហើយ យកក្រមួនមួយ ចំណែកទម្ងន់ប្រហែលជា៤ តម្លឹងលៃជា៤ ភាគ យក ៣ ភាគលញ់ ធ្វើទៀនគោល។ ក្រមួនសល់ មួយភាគទៀត គេយកស្លឹកត្រែង ស្ងួតមកធ្វើជាប្រឆេះ លញ់ទៀនរាយ៤ ទៀន ហើយកាប់មែកឈើ ដាក់គងលើមាត់ត្រឡោក។ លុះអុជទៀនរួច ក៏ឱន និយាយដាក់ត្រចៀក បុរសដែលឈើនោះថា ៖ "នែសម្លាញ់ ចំណែកក្រមួន របស់ឯង យើងធ្វើជាទៀន អុជឲ្យឯង ចូលឯងយកទៅ តាមខ្លួនគ្រាន់ បានបំភ្លឺផ្លូវចេញពី ព្រៃនេះទៅចុះ " បុរសឈឺទទួលថា អឺ! ហើយក៏ដាច់ខ្យល់ ស្លាប់ទៅ។
បុរសជាមិត្តក៏នាំគ្នា រកឧសភ្លើងមកដុតខ្មោចនោះ ហើយនាំគ្នាវេចខ្ចប់ធាតុ យកមកឲ្យប្រពន្ធ ដោយប្រាប់តាមដំណើរ តាំងរឿងឈឺ រហូតដល់រឿង ចែកក្រមួន។ តែមកដល់ត្រង់នេះ ប្រពន្ធនៃសពមិនយល់ព្រម ដោយអាងថា៖ ប្តីខ្លួនស្លាប់ទៅហើយ តើអាចយកក្រមួន ទៅផងមេ្តចបាន? បុរសសំលាញ់ ២ នាក់ពន្យល់ យ៉ាងដូចមេ្តចនាងនោះ ក៏នៅតែមិនព្រម ទទូចយកតែចំណែក ក្រមួនតាំង ២ ថ្ងៃរហូតដល់យប់ ហើយចូលទៅដេក រៀងៗខ្លួនទៅ ។ និយាយពី ប្រពន្ធរបស់បុរសស្លាប់ លុះដេកលក់ទៅ ក៏យល់សប្តិឃើញ ប្តីកាន់ទៀនដើរចូលមក ។ នាងក៏ស្រែក ទាំងអរផងថា "អ្នកអើយ គេមកប្រាប់ខ្ញុំថា អ្នកឯងស្លាប់ទៅហើយ ថែមបាន ចែកក្រមួនទៅអ្នកផង ឥលូវមានស្លាប់ឯណា? អ្នកមកវិញតើ! " ឯខ្មោចនោះ ឆ្លើយមកវិញថា "បងស្លាប់មែន ហើយបងបាន ក្រមួនដែលគេចែក ឲ្យនោះ ធ្វើជាទៀនអុជ រកផ្លូវចេញមកផ្ទះ កុំអីមិនដឹងជា វង្វេងទៅណាទេ!" ។ ប្រពន្ធឮ យ៉ាងនេះក៏ស្រវាឱបប្ដី ភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង ទើបដឹងខ្លួនថា ខ្លួនយល់សប្ដិ ហើយក៏ឈប់ ប្រកាន់ឈ្លោះគ្នាទៀត ។
ដោយហេតុមាន រឿងដូច្នេះហើយ ទើបមនុស្សបុរាណជឿថា បើមនុស្សណាជិតស្លាប់ គេត្រូវតែ ធ្វើទៀនកល្ប អុជដើម្បីឲ្យខ្មោច បានភ្លឺ សម្រាប់បំភ្លឺផ្លូវ ទៅរកឋានសុខតៗ រហូតមកដល់ ពេលបច្ចុប្បន្ននេះផងដែរ៕
ប្រភព៖ សក្ការៈ... , Ceremony
Bong I.T